سرمایه اجتماعی و امنیت ملی پایدار (مطالعه موردی ایران دهه 1380)

در این پژوهش ارتباط بین سرمایه اجتماعی و امنیت ملی پایدار بررسی شد. امنیت ملی پایدار که از طریق برآورده سازی نیازمندی های نوین افراد و گروه ها قابل حصول و در چارچوب رضایتمندی باز تعریف می شود ارتباط زنجیروار و گسست ناپذیری با سرمایه اجتماعی داشته در عصر جدید گزاره ها و ابعاد متکثری را فارغ از رویکرد سلبی و کلاسیک شامل می شود. حرکت از رویکرد سلبی در جهت نگاه ایجابی و در نهایت پی گیری روندی تلفیقی درسیر تطور مفهوم امنیت ملی مشاهده شد. شهروند آگاه در فضای سیاسی متغیر یک کشور با توجه به سطوح متفاوت توسعه، نقشی همچون تیغ دولبه را در این گزار مفهومی امنیت ایفا خواهد نمود. اعتماد از الزمات دیگر پایداری امنیت یکی از – وشاید-مهمترین مولفه های سرمایه اجتماعی است و واکاوی معنایی و بررسی چرایی و چگونگی آن مورد کنکاش قرار گرفت و انچه حاصل شد اینکه اعتماد فی مابین افراد گروها ملت و دولت، میان واحدهای دولت و سایر سازمان ها، میان سازمان های غیر دولتی و دولت همه تضمین کننده امنیت ملی پایدار است. سرمایه اجتماعی در ایران وضعیت مللوبی برخوردار نیست و این مهم در راستای تحقیقاتی که در این پژوهش صورت گرفت اعم از مصداق های عینی مطالعات و تحقیقات قبلی انجام شده و آمار و ارقام موجود نظرات کارشناسان به کرات به اثبات رسید. این وضعیت نامناسب سرمایه اجتماعی و یا به عبارتی بی باوری مردم به نهادها و حاکمیت سیاسی در ایران دشواری های عدیده ای را ایجاد نموده و خواهد نمود. پیش بینی ناپذیری رفتار سیاسی شهروندان تردید نسب به سیاست اتخاذی نیشخند مایوسانه به تصمیمات کلان می تواند مسیر را به سمت انباشت گزاره های منفی در ذهنیت شهروندان هموار سازد و این نارضایتی ذره گون آغازین شاید در آینده ای نه چندان ایجاد سرمایه اجتماعی را تشویق کند و سرمایه اجتماعی خود تاثیر اقدامات دولت را افزایش دهد و در نهایت ان چه حاصل خواههد شد امنیتی با ثبات در عرصه ی ملی و فراملی خواهد بود .